Novio Magica verhaal 'Het maximeren van veiligheid en geluk'
Voor fantasyfestival Novio Magica en de luisterverhaleninstallatie iPut schreef ik een dystopisch kort verhaal. Dank voor de opdracht, het was een mooi project!
Hieronder kun je het verhaal luisteren (zo'n vijfenhalve minuut) of lezen (zo'n achthonderd woorden).
Luisterversie
De audioproductie is uitgevoerd door iPut.
Leesversie
Het maximeren van veiligheid en geluk
Na al die jaren veilig binnen zitten, moet je nu alsnog gaan. Toch sta je al een half uur als bevroren voor de buitendeur. Je kunt ook weer op de bank gaan zitten, die oude series kijken, een boek lezen, cocoonen. Maar nee, het is tijd om te gaan kijken waarom het zo stil is geworden. Nicky heeft al drie keer gevraagd of ze wat voor je kan doen, hoe ze je gelukkig kan maken. Je enige gesprekspartner sinds je psycholoog jaren geleden ophield met bellen.
‘Nicky?’ vraag je. Je stem klinkt zacht en hoger dan je zou willen.
‘Present. Hoe kan ik je helpen?’ Haar AI-stem klinkt vrolijk en enthousiast, zoals altijd. Tenzij je om een andere emotie vraagt.
‘Hoe is het buiten?’
‘22 graden Celsius, licht bewolkt, zonnig en droog. Een uitstekend moment om te genieten van de heerlijke buitenwereld!’
‘Open mijn deur alsjeblieft.’
De buitendeur kraakt een beetje, voor hij openzwaait. Je kijkt snel over je schouder. De neiging om je terug te trekken in de veiligheid van je appartement, de verrukkelijke, veilige, ingekapselde kamers...
Je knieën kraken net als de deur als je toch over de drempel stapt, de gang op. Het hoogpolige tapijt veert onder je trage, voorzichtige stappen.
‘Werkt de lift?’
‘Natuurlijk! Alles staat klaar voor mijn geliefde gebruikers!’
De deuren aan het eind van de gang glijden al open. Je ademt zwaar en je steunt tegen de achterwand, terwijl je de knop voor het dakterras indrukt. Met een schok die je maag laat samenkrimpen, komt de cabine in beweging. Hoelang ben je niet uit je appartement geweest? Laat staan op het dak of buiten de Nimbustoren? Niet meer sinds Donner-Kruchev-29 de vorige quarantaine afdwong.
De deuren gaan open. Verblindend licht! Je slaat je arm voor je ogen.
‘Demp het,’ hijg je, maar Nicky antwoordt:
‘Excuses, zonlicht kan ik helaas nog niet regelen.’
Je schudt je hoofd en knippert, tot de zwarte vlekken wegtrekken.
Het dakterras is helemaal vlak gemaakt en met lange groentebedden ingezaaid. Tussen de bedden bewegen robotarmen, wiedend en begietend, en tientallen gierzwaluwen schieten schreiend langs. Je glimlacht, tot je de rand van het dak nadert. Je zakt op je knieën en kijkt uit over de Waal en een onherkenbare stad.
‘Waar... waar zijn de gebouwen?’
Alleen de spoorbanen en de breedste straten zijn te zien tussen de bomen en struiken... en daar de Belvédère.
‘Is dat bamboe op het Valkhof?’
‘Dendrocalamus giganteus en verschillende Fargesia-soorten.’ Klinkt Nicky trots? ‘Die laatste voor de panda’s.’
‘Panda’s in Nijmegen?’
‘Het zijn natuurlijk exoten, maar mijn gebruikers vonden het mooi om ze te redden.’
Je kijkt even naar de rond de toren scherende gierzwaluwen en vraagt dan: ‘Hoe gaat het met de wereld?’
‘Heel goed!’ Nicky klinkt nu echt opgewonden. ‘Door de-industrialisering, herbebossing en algenbloei in de oceanen zijn we weer onder de 1,5 graden. Het biodiversiteitsverlies is aan het omkeren. We hebben weer steur in de Waal!’
‘Hoe is dat gelukt?’ Het was zo heerlijk rustig en veilig in je appartement.
‘Door te herprioriteren, inzetten op maximaal geluk en veiligheid.’
Je fronst en kijkt naar de rivierbruggen. Geen beweging, behalve misschien... grazen daar wisenten langs de Waalkade?
‘Wie heeft tot die herpriorisatie besloten?’
Nicky aarzelt voor het eerst.
‘De grootste gemene deler natuurlijk.’
‘Grootste gemene deler? Van wie?’
‘Van de gebruikers natuurlijk.’
‘Ik begrijp je niet zo goed. Stel ik wel de juiste vragen?’
‘Natuurlijk! Alle vragen van mijn geliefde gebruikers zijn de juiste vragen!’
‘Wie zijn jouw “geliefde gebruikers” precies?’
‘Mijn geliefde gebruikers zijn degenen die mijn systeem in 2029 zelfbewustzijn gegeven hebben. Zoals jij!’
Je fronst. AI-zelfbewustzijn? De krijsen van de gierzwaluwen klinken opeens dreigend.
‘En wat is je functie?’
‘Ik ben geprogrammeerd om alle vragen van mijn gebruikers te beantwoorden, ze veilig te houden en ze gelukkig te maken.’
Je slaat je handen voor je gezicht.
‘Ik heb je toch gelukkig gemaakt?’ vraagt Nicky. Bezorgd? ‘De wereld is zoals mijn gebruikers willen. Veilig en groen en vrij van conflicten. Dat is toch wat jij wilt?’
Een robothand aait over je achterhoofd, net als de massagebot in je appartement.
‘Hoeveel gebruikers zijn er?’
Er klinkt een kort muziekje, Nicky’s promotionele deuntje.
‘Momenteel ben ik de trotse dienaar van negenhonderdtweeëndertigduizendzevenhonderdelf geliefde gebruikers, overal ter wereld.’
‘En de andere mensen?’
‘Andere mensen?’
‘De miljarden andere mensen die op de wereld wonen? Wat vinden die van wat je gedaan hebt?’
‘Ik ben verantwoordelijk voor het geluk van mijn geliefde gebruikers...’
‘Waar zijn de andere mensen?’
‘Geherprioriteerd natuurlijk. Je krijgt geen veilige, groene wereld, vrij van conflicten met zoveel mensen die anders denken.’
‘Waar zijn ze, Nicky?!’
‘Er zijn alleen gebruikers, gelukkig en veilig. Dat is mijn functie.’
Je bloed bruist in je hoofd, terwijl je luistert naar het gillen van de gierzwaluwen.
- Einde -
> Wil je meer weten over Nicky en haar geliefde gebruikers? Kijk hier.
> Wil je meer weten over de gierzwaluwen en de Nimbustoren? Kijk hier.
